Księga Rodzaju to pierwsza księga Starego Testamentu, opisująca wydarzenia od stworzenia świata do powstania narodu Izraela. Streszczenie wraz z opracowaniem podrzucamy na Przeczytaj albo posłuchaj. Biblia - Księga Rodzaju (fragmenty): streszczenie, opracowanie To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video Spis treściBiblia - Księga Rodzaju: najważniejsze informacjeBiblia - Księga Rodzaju: streszczenieBiblia - Księga Rodzaju: opracowanieBiblia - Księga Rodzaju: dla ambitnych Księga Rodzaju jest jedną z ksiąg założycielskich dla tradycji katolickiej i nie tylko. To tutaj znajdują się opisy stworzenia, potopu zesłanego przez Boga, tutaj mowa jest o Abrahamie, który miał poświęcić własne dziecko. W końcu jest też rzecz o grzechach ludzkości, tym pierwszym i tych tak słynnych, jak bratobójstwo Kaina. To jest naprawdę świetna opowieść, napisana w bardzo barwny sposób. Co szczególnie ciekawe, Księga Rodzaju nie mitologizuje głównych postaci, pokazuje je w pełnej krasie, ze wszystkimi przywarami. Oprócz tego, że to jedna z ważniejszych ksiąg Starego Testamentu, to także zbiór archetypowych, kluczowych dla kultury przedstawień. Kojarzysz powiedzenie o szukaniu dziesięciu sprawiedliwych? To z Księgi Rodzaju. Podobnie jak „zamienić się w słup soli” związane z żoną Lota, która podczas pogromu Sodomy i Gomory popatrzyła tam, gdzie miała nie patrzeć. Sodoma i Gomora to symbole rozpusty zaczerpnięte właśnie z Księgi Rodzaju. Warto choć część tych historii mieć w pamięci, bo te charakterystyczne symbole pomogą ci przy niejednej lekturze. Przeczytaj albo posłuchaj naszego nagrania, a na pewno nic ci nie umknie. Biblia - Księga Rodzaju: najważniejsze informacje Pamiętaj, że Księga Rodzaju: To pierwsza księga Starego Testamentu należąca do Pięcioksięgu, czyli Tory. Według niektórych spisał ją Mojżesz między trzynastym a dwunastym wiekiem przed naszą erą, ale nie jest to pewne. Jest to księga historyczna, opisująca wydarzenia w porządku chronologicznym, większa ich część wynika z siebie nawzajem. Księga Rodzaju opisuje początki ludzkości do powstania narodu Izraela, ostatnia część poświęcona jest Józefowi i jego braciom, czyli dwunastu synom Jakuba, z których wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Tyle na początek. Czas na konkrety. Akcja Księgi Rodzaju rozgrywa się na Bliskim Wschodzie. Przede wszystkim w Mezopotamii (dzisiejszym Iranie i Iraku), na terenie dzisiejszego Izraela, Jordanii, a także Libanu i Egiptu. Początek dziejów – czyli stworzenie świata – jest oczywiście nieznany, natomiast wydarzenia od czasów Adama i Ewy oraz ich dzieci obejmują okres od dwutysięcznego roku przed Chrystusem do roku tysiąc sześćset pięćdziesiątego przed pojawieniem się Chrystusa. Bohaterów Księgi Rodzaju trudno wymienić. Z najważniejszych oczywiście musisz pamiętać o: Adamie i Ewie; ich synach Kainie i Ablu; Noem, budowniczym Arki; Abramie, który stał się potem Abrahamem, któremu żona Sara w wieku stu lat urodziła dziecko; o Izaaku, synu Abrahama, który miał się stać ofiarą dla Boga; o Locie, jedynym sprawiedliwym w Sodomie; o Jakubie, który przez czternaście lat zabiegał o ukochaną Rachelę; o Józefie i pozostałych synach Jakuba, z których wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Biblia - Księga Rodzaju: streszczenie Nie musisz znać całej Księgi Rodzaju. Aby się zresztą połapać we wszystkich związkach rodzinnych, naprawdę trzeba trochę wprawy. Dlatego przedstawimy ci jedynie najważniejsze epizody, które mogą ci się przydać w odniesieniu do innych lektur. Spokojnie, damy radę. Pierwsza historia to oczywiście historia stworzenia. Musisz pamiętać, że stworzenie odbywało się przez sześć dni, obejmowało stworzenie nieba i ziemi, rozdzielenie lądów i wód, stworzenie fauny i flory. Człowiek został stworzony w szóstym dniu na obraz i podobieństwo Boże. Bóg stworzył mężczyznę i kobietę – Adama i Ewę. Obdarzył ich płodnością i oddał im ziemię we władanie. Pamiętaj, że w Księdze Rodzaju pojawia się za chwilę drugi obraz stworzenia. Tutaj mówi się, że Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza duszę, po czym umieścił go we wspaniałym ogrodzie Eden, znajdującym się w dorzeczu czterech rzek: Piszon, Gichon, Chiddekel i Perat. Eden był miejscem pełnym bogactwa i bujnej roślinności. Ale Bóg miał też trochę pracy dla człowieka: przyprowadza do niego zwierzęta, każe je nazywać. Mężczyzna, którego stworzył, był jednak bardzo samotny, więc Bóg postanowił to zmienić. Dopiero tutaj pojawia się historia o tym, że kobieta została stworzona z żebra Adama. Tak czy siak, mamy szczęśliwą parę, która mieszka w Raju. Ale… obowiązuje ich jeden zakaz. Mogli jeść ze wszystkich drzew oprócz jednego. Znasz doskonale tę historię, która powtarzana jest tak wiele razy. Zabroń czegoś, a możesz być pewny, że ktoś to zrobi. W tym przypadku Ewie w decyzji pomógł Szatan pod postacią węża. Potem Ewa namówiła Adama i problem gotowy. Wystarczył jeden kęs owocu z zakazanego drzewa, aby zorientowali się, jak wielki błąd popełnili. Poznali grzech i już wiedzieli, że będą przykre konsekwencje. Ukrywanie się w krzakach niewiele pomogło. Kara była nieunikniona. Adam i Ewa zostali wygnani z raju, ponadto Ewie Bóg zapowiedział, że będzie w bólu rodzić potomstwo, z kolei mężczyzna będzie musiał włożyć spory wysiłek w zdobywanie pożywienia. Skończyła się sielanka, zaczęło się ziemskie życie. Jednak Bóg nie zostawił ludzi tak do końca samym sobie, postawił bowiem na ich straży anioła z ognistym mieczem. Drugi epizod, o którym musisz pamiętać, to historia Kaina i Abla, synów Adama i Ewy. Kain składał Bogu ofiary z plonów, Abel hodował bydło i z niego składał ofiary. Bogu podobała się bardziej ta druga ofiara. Kain zazdrościł Ablowi łaski Pana, jaką ten się cieszył. Zazdrość popchnęła go do zabójstwa brata. Ponownie, czyn nie mógł ujść uwadze Boga. Śladem i symbolem bratobójstwa uczynił On krwawe znamię, które pojawiło się na czole Kaina. Oczywiście wygnał go również z ziemi zamieszkałej przez Adama i Ewę. Kain zawędrował do kraju Nod. Tam osiadł i założył własną rodzinę. Trzeci syn Adama i Ewy dał początek pokoleniu, z którego wywodzi się Noe. Kolejne pokolenia ludzkości niestety okazywały się coraz gorsze i w końcu Bogu skończyła się cierpliwość. Postanowił unicestwić swoje stworzenie. Jednak zanim zesłał na ziemię potop, kazał Noemu zbudować arkę i zabrać do niej po jednej parze każdego gatunku zwierząt. Razem z rodziną Noego miały one dać początek nowemu światu. Potop trwał czterdzieści dni i czterdzieści nocy i zniszczył wszystko, poza arką, rzecz jasna. Po stu pięćdziesięciu dniach wody zaczęły opadać, a gołębica (symbol Ducha Świętego) przyniosła Noemu zieloną gałązkę – zapowiedź nowego świata. Po wyjściu na ląd Noe złożył Bogu ofiarę, a ten zapowiedział, że już nigdy nie ześle potopu na ziemię. Znakiem tego przymierza była tęcza, która pojawiła się na niebie. Warto też mieć na uwadze, że Noe miał syna Chama. Młody człowiek pewnego razu zaczął wyśmiewać swojego ojca, gdy ten się upił i zasnął nagi bez okrycia. Noe przeklął syna, a początek narodowi Izraela dał Sem. Kolejna historia z Księgi Rodzaju to opowieść o wieży Babel. Ludzie mówili jednym językiem, mogli więc łatwo ze sobą współpracować. Postanowili zbudować wieżę, która dosięgnie nieba. Jednak Bóg przerwał te bałwochwalcze plany i pomieszał ludziom języki. Wieża Babel pozostała niedokończona. Następna historia dotyczy Abrama, który ożenił się z Saraj, kobietą bezpłodną. Jednak Bóg podczas objawienia obiecał Abramowi, że stanie się protoplastą wielkiego i silnego narodu. Kazał mu przenieść się do Kanaan. Ziemia ta nie obfitowała w pożywienie, dlatego Abram musiał długo wędrować w poszukiwaniu jedzenia. Wraz z bratankiem Lotem dotarł do Egiptu, gdzie faraon próbował zabrać mu żonę, na szczęście bezskutecznie. Następnie Abram i Lot się rozdzielili. Abram został w Kanaan i tutaj Bóg zawarł z nim przymierze i ponownie obiecał mu liczne potomstwo. Wkrótce niewolnica Abrama – Hagar, zaszła z nim w ciążę i zaczęła znieważać żonę Abrama Saraj. Ta z kolei ją upokorzyła. Hagar uciekła na pustynię, gdzie znalazł ją Bóg i polecił jej nazwać syna Izmael. Gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Bóg odnowił z nim przymierze, jemu nadał imię Abraham, jego żonie – Sara. Znakiem przymierza miało być obrzezanie wszystkich męskich niemowląt w wieku ośmiu dni. W tym czasie Abrahamowi trzech wędrowców (byli to aniołowie pańscy) obwieściło, że żona za rok urodzi mu syna, którego ma nazwać Izaak. Przy okazji powiedzieli mu, że idą do Sodomy, aby ją zniszczyć. Abraham ubłagał ich, aby nie robili tego, jeśli znajdą tam choć dziesięciu sprawiedliwych. W Sodomie mieszkał tylko jeden sprawiedliwy – Lot, czyli bratanek Abrahama. Cała reszta oddawała się rozpuście. Lot przyjął w swoim domu dwóch posłańców, którzy wcześniej odwiedzili Abrahama. Mieszkańcy Sodomy chcieli, aby Lot wydał im przybyszów. Ten był gotowy w zamian oddać im swoje córki, ostatecznie jednak boscy posłańcy oślepili przestępców, a Lotowi nakazali wraz z rodziną uciec z miasta. Był tylko jeden warunek, — mają się nie oglądać za siebie. Kto nie posłuchał? Oczywiście żona, która od razu zamieniła się w słup soli. Bóg zniszczył Sodomę i Gomorę, zsyłając na te miasta deszcz ognia i siarki. Wracamy do Abrahama. Miał kilka dziwnych przygód po drodze, ale najważniejsze jest to, że gdy miał sto lat, Sara urodziła Izaaka. Niestety dość szybko Bóg zażądał, by Abraham złożył swojego syna w ofierze. Na szczęście była to tylko próba i zanim Abraham zabił syna, anioł mu przeszkodził. W ofierze został złożony baranek, a Bóg pobłogosławił Abrahamowi, który zmarł w wieku stu siedemdziesięciu pięciu lat. Kiedy Izaak się zestarzał, postanowił przekazać swoje błogosławieństwo Ezawowi, jednemu ze swoich synów. Jednak w wyniku podstępu żony Rebeki pobłogosławił młodszemu synowi – Jakubowi. Ten ostatni musiał uciekać przed bratem. Udał się do wuja Labana. Po drodze usnął i miał sen o drabinie, po której aniołowie wchodzą do nieba. Na samej górze był Bóg, który pobłogosławił Jakubowi i oddał mu ziemię, na której ten spał, w panowanie. Ziemię tę Jakub nazwał Betel. U wuja spotkał Rachelę, jego córkę, w której się zakochał. W zamian za ślub z nią zgodził się pracować dla Labana przez siedem lat. Po siedmiu latach Laban w noc poślubną oddał mu jednak siostrę Racheli, Leę, a za Rachelę zażyczył sobie kolejnych siedmiu lat pracy. Po ślubie okazało się, że Rachela jest bezpłodna. Oddawała więc Jakubowi kolejne niewolnice. Na szczęście po wielu latach urodziła w końcu upragnione dziecko – Józefa. Jakub ruszył w drogę powrotną do domu. W Betel doszło do odnowienia przymierza między Bogiem i Jakubem. Jakub od samego początku wyróżniał jednego swojego syna – Józefa. Jak się domyślasz, reszta braci nie była tym zachwycona. Sprzedali go kupcom, a ojcu powiedzieli, że jego ulubieńca rozszarpały dzikie zwierzęta. Józef stał się sługą Potifara, wysokiego urzędnika dworzan. Z czasem został zarządcą w jego domu. Uwieść go chciała żona Potifara, a kiedy się to nie udało, oskarżyła go o gwałt. W więzieniu Józef zyskał sławę dzięki swoim przepowiedniom i zdolności tłumaczenia snów. Pewnego razu wezwał go faraon, któremu Józef wytłumaczył sen wieszczący siedem lat urodzaju i siedem lat głodu w Egipcie. Faraon uczynił Józefa zarządcą. Z czasem bohater pojednał się z braćmi. Po śnie, w którym Józefowi Bóg przepowiedział, że wyprowadzi go z Egiptu, zamieszkał w ziemi Ramses. Zmarł w wieku stu dziesięciu lat. Od niego i jego braci wywodzi się dwanaście rodów Izraela. Na tym kończy się Księga Rodzaju. Biblia - Księga Rodzaju: opracowanie Księga Rodzaju opowiada historię ludzkości od stworzenia świata do powstania narodu Izraela. Najważniejsze momenty tej historii to: Stworzenie świata, Grzech pierwszych rodziców, Historia Kaina i Abla, Potop i Arka Noego, Przymierze Abrahama z Bogiem, Sprawiedliwy Lot i zniszczenie Sodomy i Gomory, Historia poświęcenia Izaaka, Historia Jakuba i Rachel, Opowieść o Józefie i jego pojednaniu z braćmi. Motywy, które swoje źródła mają w Księdze Rodzaju, to: motyw stworzenia (Genesis), motyw grzechu pierworodnego, motyw Szatana namawiającego do grzechu, motyw potopu, motyw Arki, motyw bratobójstwa, motyw poświęcenia syna przez ojca, motyw jednego sprawiedliwego, motyw gniewu bożego. Symbole, o których musisz pamiętać, to: Wąż – symbol Szatana i grzechu, Raj – Arkadia, miejsce szczęśliwości, Wieża Babel – symbol pomieszania, niezgody, Potop – symbol zagłady, Tęcza – symbol pojednania, Drabina – droga do Boga, Gołębica – symbol Ducha Świętego, pojednania z Bogiem. Biblia - Księga Rodzaju: dla ambitnych O Adamie i Ewie pisali wszyscy najwięksi, bardzo często malowano również tę parę, najczęściej jeszcze w Raju. Najsłynniejsze malarskie przedstawienia inspirowane Księgą Rodzaju to „Adam i Ewa” Rubensa, „Kain i Abel” Tycjana i oczywiście freski w Kaplicy Sykstyńskiej namalowane przez Michała Anioła. Kain i Abel to para postaci, którą malowano prawie równie często, co Adama i Ewę – słynny jest obraz malarza żydowskiego pochodzenia Marca Chagalla „Kain zabija Abla”, który w kontekście dwudziestowiecznej historii zyskuje szczególnego znaczenia. Bardzo często malowano również historię wieży Babel – najsłynniejsze jej przedstawienie to obraz Pietera Bruegla. Z literackich kontekstów możesz wspomnieć o wierszach Wisławy Szymborskiej „Wieża Babel” i „Żona Lota”. Jednym z ważniejszych dzieł jest też powieść Tomasza Manna „Józef i jego bracia”. Autor w trzech tomach przedstawia historię synów Jakuba, ze szczególnym uwzględnieniem Józefa. Opowiada w ten sposób o losach rodziny, od której swój początek wziął naród wybrany.

Księga Rodzaju jest częścią Starego Testamentu opowiada o wydarzeniach prowadzących do narodzin Jezusa. Księga Rodzaju rozpoczyna się od opowiedzenia o pochodzeniu wszechświata, wyjaśniając, jak na początku nie było nic i to Bóg w ciągu tygodnia stworzył wszystko, co istnieje na naszej planecie.

Dalsza historia człowieka po wypędzeniu z raju to opowieść o tym, jak z jednej strony ludzkość coraz bardziej oddalała się od Boga, z drugiej o tym, jak Bóg torował człowiekowi drogę do zbawienia. W czwartym rozdziale znajdujemy historię synów Adama i Ewy, Kaina i Abla. Opowieść o bratobójczym morderstwie, jakiego dopuścił się Kain zazdrosny o względy Abla u Boga, to swoisty wstęp do dalszej degradacji moralności człowieka oddalającego się od swego Stwórcy. Właśnie to szerzące się ludzkie zepsucie staje się przyczyną gniewu boskiego. Bóg, widząc rozpustę panującą w świecie, postanawia zesłać na ziemię wielki potop, który miał przeżyć tylko Noe i jego rodzina. Noe kochał Boga, służył Mu i zawsze pamiętał, że ma być dobry. Dlatego to jemu Bóg nakazał budowę olbrzymiej arki, na której miał zgromadzić po parze ze wszystkich gatunków zwierząt. Kiedy nadszedł czas Noe schronił się w olbrzymiej budowli wraz ze swoją rodziną i zwierzętami. Przetrwał tak olbrzymi potop, który pochłonął wszystkich ludzi. Gdy ustały ulewy, Noe wysyłał ptaki na zwiady, by sprawdziły, czy woda już opada. Znakiem tego okazał się świeży listek z drzewa oliwnego przyniesiony w dziobie przez gołębicę. Gdy wody już całkowicie opadł, Bóg przemówił do Noego i kazał mu wyjść na ląd. Po tych zdarzeniach Pan zawarł przymierze z człowiekiem: Ja, Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię. W tej księdze znajduje się również sławne opowiadanie o Wieży Babel, które wyjawia przyczyny istnienia tak wielkiej ilości języków. Druga część Księgi Rodzaju opowiada historie patriarchów: Abrahama, Izaaka i Jakuba, których uważa się za przodków Izraela. Historia ta zawarta jest w cyklach opowiadań o różnorodnych charakterach. Wśród nich znajdziemy opis spotkań Abrahama z Bogiem oraz zawarcia między nimi przymierza. To w tej księdze znajduje się opowieść o zniszczeniu pogrążonej w rozpuście Sodomy i Gomory. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Proto- Izajasz (rozdziały 1-39, nazywane „Księgą gróźb”) wypowiada mowy przeciw Judzie, Jerozolimie oraz innym narodom – zwłaszcza Asyrii. Najstarsze fragmenty są datowane na VIII wiek p.n.e., ale ostatecznie zostały zredagowane i połączone z fragmentami apokaliptycznymi w VI lub V wieku p.n.e. Deutero-Izajasz (rozdziały 40-55

Księga Rodzaju [Rdz] – pierwsza księga Biblii, należąca do Starego Testamentu, zaliczana do Pięcioksięgu (Tory).Autorstwo Księgi Rodzaju tradycja żydowska i chrześcijańska przypisywała Mojżeszowi. Według teorii źródeł sformułowanej przez Grafa i J. Wel­lha­u­sena, proponowanej przez wielu współczesnych biblistów księga ta została zredagowana z kilku źródeł, stąd niektóre wydarzenia są opisane na kilka różnych sposobów (także sprzecznie, np. wg 6,19 Noe miał zabrać na arkę po parze zwierząt każdego gatunku, zaś wg 7,2 po siedem par zwierząt czystych i 1 parze nieczystych).Zgodnie z inną hipotezą, przedstawioną przez Wisemana w[1], zwaną teorią tabliczek, twórcą Księgi Rodzaju był prawdopodobnie jednak Mojżesz, który zestawił w niej zapisy z tabliczek glinianych pozostawionych przez bohaterów księgi. Podstawą do tego sformułowania był dowód w postaci analogicznych tabliczek znajdowanych masowo na terenie Mezopotamii. Hipoteza ta jest jednak odrzucana przez tradycyjnej teorii przyjmującej autorstwo Mojżesza, księga została napisana w XIII-XII wieku Według teorii źródeł Księga Rodzaju kształtowała się między IX (tradycja jahwistyczna) i V wiekiem (tradycja kapłańska). Niemniej w wielu miejscach (np. opis wyprawy czterech królów w Rdz 14) wykorzystano znacznie starsze źródła ustne lub pisane.

Księga Izajasza [ Iz] – ( hebr. ישעיה Jiszaja) księga prorocka Starego Testamentu, przypisywana prorokowi Izajaszowi . Współcześnie spotyka się dwa główne poglądy na autorstwo księgi Izajasza – jeden, tradycyjny, przypisuje autorstwo całej księgi Izajaszowi (w VIII wieku p.n.e. ), natomiast drugi wyróżnia trzech Księga Rodzaju – Bóg tworzy światPierwsza Księga Mojżeszowa (Księga Rodzaju), a zatem cała Biblia, rozpoczyna się od dzieła stworzenia. Jako pierwsze stworzone zostały niebiosa, wspomina o tym pierwszy werset Biblii „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię”. Księga Rodzaju 1:5 zawiera pierwsze odniesienie do numeru dnia. Numeracja jest w tym przypadku zagadkowa, nie wiadomo do końca, czy poprzednie działania miały miejsce w dniu zerowym, a kiedy nastał poranek – dzień pierwszy, wtedy rozpoczął się właśnie dzień pierwszy. Czy może nie było dnia zerowego, a określenie – dzień pierwszy, odnosi się do poprzedniego dnia, jako podsumowanie. Prawdopodobnie dzieło stworzenia rozpoczęło się w Sabat, a zgodnie z Żydowskim kalendarzem, niedziela jest pierwszym dniem tygodnia. Jednak żeby oszczędzić zamieszania, przyjmijmy, że numeracja dni jest wsteczna, a więc kiedy pojawia się zapis z numerem dnia, traktowany będzie on jako podsumowanie dnia stworzenia w dniach od pierwszego do czwartegoZiemia, światłość i oddzielenie od ciemności, podział na pory dnia – powstały dnia pierwszego. Sklepienie nieba powstało dnia drugiego. Jest to więc bardzo zagadkowe, dlaczego w pierwszym wersecie niebo jest wymienione jako pierwsze, a w kolejności stworzenia, jest ono drugie. Zagadka jest o tyle interesująca, że w obu przypadkach użyte jest hebrajskie słowo „szamaim”, więc nic nie sugeruje rozróżnienia pomiędzy angielskim „sky”, a „heaven”. Ląd, a więc i podział na obszar lądowy i wodny, a także roślinność, powstały dnia trzeciego. Gwiazdy i planety powstały w dniu czwartym. Co ciekawe, światłość powstała dnia pierwszego, a słońce i księżyc, które miały nimi zarządzać, dopiero w dniu Rodzaju, kiedy powstał człowiekZwierzęta wodne i powietrzne powstały dnia piątego. Zwierzęta lądowe powstały w ostatnim dniu pracy Boga, w dniu szóstym. W tym samym dniu „potem” powstał człowiek. Księga Rodzaju 1:26 „Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi”. Słowo „potem” sugeruje, że człowiek powstał w kolejności potem, po zwierzętach. Słowa „niech panuje nad…”, sugerują, że wszystko to, co zostało wymienione, nad czym człowiek miał panować, już istniało. Werset 1:27 wspomina, że Bóg stworzył istotę ludzką jako mężczyznę i kobietę. Powiedział też do mężczyzny i kobiety, aby się rozmnażali, po czym w wersecie 1:31 jest podsumowanie – dzień kolejności stworzeniaDzieło stworzenia jest o tyle ciekawe i zagadkowe, że jego kolejność powtarza się w rozdziale drugim i bynajmniej nie wygląda na zbieżną z opisem z rozdziału pierwszego. Księga Rodzaju 2:4 wydaje się zapowiadać, że po tym wersecie nastąpi opis dziejów nieba i ziemi. Opisane jest więc, że na ziemi nie ma roślinności (dzień trzeci), nie ma człowieka (dzień szósty), więc w wersecie 2:7 Pan Bóg ukształtował człowieka. Dopiero po ukształtowaniu człowieka, Pan Bóg stworzył ogród (2:8), w którym umieścił stworzonego już człowieka. W wersecie 2:18 Bóg wspomina, że człowiek jest sam, więc w wersecie kolejnym tworzy zwierzęta z ziemi (dzień szósty), a dopiero po nich tworzy ptaki (dzień piąty). Zwierzęta zostały stworzone, potem nazwane, a potem musiał jeszcze minąć czas, aby zorientować się, że jednak zwierzęta człowiekowi nie wystarczają i potrzebna jest kobieta, a jednak w rozdziale pierwszym kobieta była stworzona dnia z kolejności stworzenia w Księdze RodzajuKolejność stworzenia jest zaburzona nie tylko pomiędzy rozdziałem pierwszym, a drugim, gdzie różnice rzucają się w oczy najbardziej. Różnice występują już na samym początku wewnątrz rozdziału pierwszego, gdzie zamieniona jest kolejność tworzenia nieba i ziemi. Wobec tego, czy człowiek był stworzony jako pierwszy, czy może pierwsze stworzone były zwierzęta? Wygląda na to, że pozostanie to na zawsze zagadką, jak gdyby Bóg specjalnie pomieszał kolejność stworzenia na każdym etapie, być może po to, aby nie przywiązywać do tego uwagi, nie tworzyć ideologii (np. popierania wegetarianizmu lub mięsożerności na podstawie kolejności powstania w porządku świata). Niezależnie od motywu zamieszania, widać ewidentnie, że nie może być mowy o pojedynczej pomyłce, ponieważ pomieszana jest kolejność każdego etapu, co świadczy o celowości tych ludzie ściągają na ludzkość przekleństwoKobieta stworzona przez Boga, posłuchała namowy najsprytniejszego dzikiego zwierzęcia, co świadczyłoby o tym, że w ogrodzie Eden, zwierzęta mówiły i nie było w tym nic dziwnego. Adam był z Ewą, ale nie ma wzmianki o tym, aby powstrzymywał żonę przed zjedzeniem owocu. W wyniku nieposłuszeństwa wobec Boga, na ludzkość spadł szereg przekleństw, dolegliwości porodowe, ciężka praca, śmiertelność ciała. Skoro Bóg pomnożył dolegliwości rodzenia przy wypędzaniu Adama i Ewy z ogrodu, być może pierwsi ludzie mieli już gromadkę dzieci, o tym nie czytamy, ale wniosek wydaje się być logiczny, skoro Ewa miała odczuć karę, musiała wcześniej rodzić bezboleśnie. Skoro Bóg na początku polecił Adamowi i Ewie rozmnażać się i napełniać ziemię, nie ma powodu ku temu, aby mieli tego nie robić przed wygnaniem z Edenu. Raczej gdyby pierwsi ludzie nie rozmnażali się, mogłoby to zostać uznane za objaw nieposłuszeństwa. Również werset 3:20 wskazuje na to, że pierwsi ludzie mieli dzieci przed opuszczeniem Edenu „I nazwał Adam żonę swoją Ewa, gdyż ona była matką wszystkich żyjących.”, Bóg bowiem wygnał człowieka dopiero w wersecie 3:24 słowami „I tak wygnał człowieka (…)”, odnosząc się raczej do rodzaju ludzkiego, a nie do konkretnej morderstwo w dziejach ludzkości Kain i AbelKsięga Rodzaju 4:1 „Adam obcował z żoną swoją Ewą, a ta poczęła i urodziła Kaina. Wtedy rzekła: Wydałam na świat mężczyznę z pomocą Pana.” ten werset sugeruje, jakby Kain był pierworodnym Adama i Ewy. Cała narracja kolejnych wersetów wygląda jakby Kain i Abel byli pierwszymi i jedynymi dziećmi Adama i Ewy. Niemniej Biblia nie nazywa Kaina pierworodnym, a akcja mogła być rozciągnięta na wiele lat, podczas gdy dynamika akcji sugeruje, jakby wydarzenia miały miejsce jedno po drugim. Kain jest wspomniany jako pierwszy, który składa Bogu ofiarę. Prawdopodobnie naśladował on w tym swojego ojca, jednak został wymieniony jako pierwszy ze względu na kontrast z Ablem. Napisane jest że Kain ofiarował Bogu plony, a Abel ofiarował pierworodne plony. Wprawdzie jeden z nich ofiarował plony roślinne, a drugi zwierzęce, jednak werset 4:7 pokazuje, że nie w tym leży problem ofiary Kaina. Bóg mówi do Kaina, że byłby pogodny, gdyby czynił dobrze, co świadczyłoby o tym, że oddawanie plonów kolejnych, nie pierwszych, było niewłaściwe, a nie sam rodzaj tego co oddawał. Bóg ostrzegł Kaina, że on sam jest odpowiedzialny za to, aby nie ulec pokusie grzechu, ale Kain nie usłuchał Boga i uległ pokusie mordując Rodzaju, przekleństwo i wygnanie Kaina na tułaczkęKarą za zamordowanie sprawiedliwego Abla, było przeklęcie roli Kaina, aby nie wydawała mu plonu, a także wygnanie go z obecnie zamieszkanej ziemi. Kain wypowiada ciekawe słowa, że kiedy ktoś go spotka, zabije go. Jeśli więc Kain byłby rzeczywiście pierworodnym pierwszych ludzi, byłby trzecim człowiekiem na ziemi, więc kto mógłby go spotkać w odległych ziemiach? Tym bardziej, dlaczego ten kto by go spotkał (jakiś jego młodszy brat), miałby go chcieć zabić? Te wszystkie pytania skłaniają raczej ku temu, że Kain nie był trzecim człowiekiem na ziemi, a do jego morderstwa minęło wiele czasu i urodziło się Adamowi i Ewie wiele dzieci, które zdążyły rozejść się po ziemi i nie znać Kaina. Tam gdzie poszedł Kain, były już osady ludzkie, znalazł on tam żonę i tam się rozmnażał. Teoria, iż Kain był pierwszym wspomnianym dzieckiem Adama i Ewy, a nie ich pierworodnym, znajduje poparcie w wersecie 4:25, gdzie mowa jest o narodzinach Seta, z którym wiąże się jakieś ważne wydarzenie. Kolejnym dowodem jest rodowód Adama, w którym brak jest Kaina i Abla, a zamiast nich pierwszy jest Set, a pozostali zostali wymienieni jako synowie i córki. Oznacza to, że w rodowodach wymieniani byli synowie ważni, szczególnie tacy, którzy byli przedłużeniem rodu. W tym przypadku, był to rodowód prowadzący do Noego, dlatego wymieniony jest Set, od którego Noe bezpośrednio ludzkości w Księdze Rodzaju, Noe i potopCzłowiek jest zły, wszystkie jego myśli i działania są ustawicznie złe, istota ludzka zasługuje na zlikwidowanie z powierzchni ziemi, ponieważ jedyne do czego dąży człowiek to grzech i czynienie wszystkiego, co nie podoba się Bogu. Pan żałował tego, że powołał do życia tak fatalnie zaprojektowaną istotę i postanowił zniszczyć ludzkość i wszystkie istoty żyjące wraz z człowiekiem. Jednak Noe okazał się być sprawiedliwym, dlatego Bóg zdecydował dać ludzkości szansę, na którą nie zasłużyła i pozwolić zaludnić ziemię synom Noego po potopie, który miał zgładzić całą ludzkość. Noe otrzymał nakaz wybudowania Arki, wprowadzenia na nią swojej rodziny oraz określonej liczby konkretnych zwierząt. Noe nie nawoływał do nawrócenia i nie zapraszał do Arki, ponieważ otrzymał konkretne wytyczne, kto i co ma znaleźć się na Arce. I pobłogosławił Bóg Noego i jego synów w wersecie 9:1. Jest to niezwykle ważny moment Księgi Rodzaju, ponieważ Adam i Ewa zostali przeklęci i ostatecznie zostali zgładzeni prawie wszyscy ich potomkowie. Noe wraz z synami zostali przez Boga pobłogosławieni, dlatego ich potomstwo, żyje do dnia języków – miasto BabelPo potopie, narodziły się nowe pokolenia, które znalazły dobrą ziemię i chciały się na niej osiedlić. Ludzie postanowili trzy rzeczy, wybudować miasto, w którym mogliby się osiedlić i żyć wszyscy razem. Wybudować wieżę, która byłaby bardzo wysoka, aż do nieba, prawdopodobnie miała ona służyć temu, by powracający z podróży, widząc z daleka wieżę, mogli trafić z powrotem do miasta Babel. Nadać sobie nazwę, aby wszyscy identyfikowali się jako jeden lud, aby nadać sobie cechy wspólnoty działającej razem w jednym miejscu. Bogu jednak nie podobało się to, że ludzie żyją ze sobą w zgodzie i razem budują wspólne dzieło. Wygląda na to, że Bóg wolał, aby ludzie zapełnili całą ziemię, a nie tylko jeden obszar. Pomieszał więc Bóg języki i rozproszył ludzi po całej wybiera Abrama, konfrontacja z obowiązującymi zwyczajamiAbram został powołany przez Boga i miał opuścić rodzinną ziemię. Otrzymał obietnicę, że Bóg uczyni z niego wieli naród, w co Abram uwierzył i poszedł w nieznane zgodnie z nakazem Bożym. Księga Rodzaju 12:11-20 opisuje przedziwną i niezrozumiałą sytuację, Abram oddaje swoją żonę, aby inny mężczyzna poślubił ją, ponieważ Abram bał się o swoje życie. Brak ku temu jednoznacznych dowodów, jednak istnieje wytłumaczenie tej sytuacji. Prawdopodobnie za czasów Abrama, utarł się zwyczaj, według którego podróżni wstępujący do obcej miejscowości podlegali inicjacji. Abram znając ten zwyczaj, doszedł z Saraj do porozumienia, że to ona będzie przy każdej okazji oddawać się, wypełniając to umowne zobowiązanie. Odmowa inicjacji groziła śmiercią, o czym mowa w Księdze Rodzaju 12:12 „skoro cię ujrzą Egipcjanie, powiedzą: to jego żona; i zabiją mnie, a ciebie zostawią przy życiu”. Za prawdziwością teorii istnienia zwyczaju inicjacji świadczy wejście aniołów do Sodomy i Gomory, za których Lot gotów był oddać własne córki, zdając sobie sprawę z konsekwencji odmowy poddania się ustalonemu zwyczajowi. Wykorzystywanie nowo przybyłych nie ograniczało się więc do kobiet, albo to właśnie brak tych ograniczeń zaważył o zniszczeniu miast grzechu. W przypadku Saraj, nic nie wskazuje na to, aby pozostała czysta wobec Abrama. Faraon mówi o niej „wziąłem ją sobie za żonę”, co w czasach Abrama jest dość jednoznaczne z obcowaniem. Niemniej ostatecznie Bóg upomniał się o Saraj i wraz z Abramem opuścili Egipt i poszli w dalszą Rodzaju – Syn Abrahama, IzaakKsięga Rodzaju 17:5 wspomina o zmianie imienia Abrama na Abrahama, werset 17:15 natomiast wspomina o zmianie imienia Saraj na Sara. W rozdziale 20, przedstawiona jest historia, można by powiedzieć jedna z wielu, kiedy Abraham oddaje Sarę innemu mężczyźnie. Sara jest już starszą panią, więc raczej nie zachęca do poślubienia, co tym bardziej utwierdza w przekonaniu, że Abimelek wziął ją ze względu na panujący w tych czasach zwyczaj. Sytuacja jest niezwykła nie tylko z tego powodu, że król bierze staruszkę, by pojąć ją za żonę. Niezwykłe jest przede wszystkim to, że w tej sytuacji Bóg wyraźnie nie dopuścił do zbliżenia obcego mężczyzny z Sarą. Jest to bardzo mocno zaznaczone, ponieważ Abraham otrzymał obietnicę narodzin syna obietnicy – Izaaka, dlatego musiało być to bardzo jasne, że nikt oprócz Abrahama, nie dotykał Sary i że z całą pewnością Izaak jest jego synem. Rozdział 22 opowiada historię ofiarowania Izaaka w ofierze. Zadziwia fakt, że po tych wydarzeniach, Izaak nie obraził się ani na Abrahama, ani na Boga. Księga Rodzaju 25:21 wspomina o tym, że Rebeka była niepłodna, jednak przez wzgląd na modlitwę Izaaka, stała się brzemienna. Oznacza to, że pomimo tego, że Bóg nakłonił jego własnego ojca do zabicia go, choć później go od tego zamiaru odwiódł, Izaak przebaczył Bogu i był Mu Abrahama, Izaaka i JakubaAbraham był posłuszny Bogu, opuścił swoje ziemie rodzinne i poszedł w nieznane. Wiele razy udowodnił swoją wierność Bogu, a ostatecznie, gotów był zabić swojego ukochanego syna Izaaka, by okazać Bogu całkowite posłuszeństwo. Izaak, pomimo tego, że Bóg skłaniał jego ojca do odebrania mu życia, potrafił przebaczyć zarówno Abrahamowi jak i Bogu i wiernie kroczył za Panem. Jakub natomiast przez ogromną część swojego życia kombinował i zdobywał to co dla niego najcenniejsze, swoim własnym sprytem, lub ciężką pracą. Rozdział 27 Księgi Rodzaju opisuje jak Jakub podstępem zabrał Ezawowi pierworództwo. Z tego powodu musiał uciec i przez 14 lat pracował u Labana za dwie żony. Kiedy postanowił wrócić do domu, musiał skonfrontować się z bratem, który za kradzież pierworództwa chciał go zabić. Wtedy zorientował się, że nic już nie jest w stanie osiągnąć swoim sprytem i kombinowaniem. Oczywiście nie omieszkał spróbować swoich sił i wysłał bratu prezenty, jednak to Bóg sprawił, że serce Ezawa było przemienione i Jakub pozostał przy życiu. Tak to Pan, nazwał sam siebie Bogiem również Jakuba, czyli tego, który dochodzi do wniosku, że własnymi siłami niczego nie jest w stanie osiągnąć. ^{Król Salomon ułożył ich aż 3000 ( 1 Król. 4:32 ). Księga Kaznodziei 2:4-9 mówi o budowlach wzniesionych przez jej pisarza, o jego winnicach, ogrodach i parkach, o systemie nawadniającym, o nabyciu sług i służebnic, o gromadzeniu srebra i złota oraz o innych osiągnięciach. Wszystko to też pasuje do Salomona.}

Streszczenie W Księdze Rodzaju znajduje się opis stworzenia świata oraz dwa opisy stworzenia człowieka. Stworzenie świata trwało siedem dni. Pierwszego dnia Bóg stworzył ziemie, oddzielił światłość od ciemności i w ten sposób stworzył dzień i noc. W drugi dzień oddzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem, a sklepienie nazwał niebem. W trzeci dzień stworzone zostały lądy, morza i rośliny. W czwartym dniu Bóg stworzył gwiazdy, słońce i księżyc. W dzień piąty stworzone zostały zwierzęta morskie oraz ptaki. W szóstym dniu Bóg stworzył zwierzęta lądowe oraz człowieka (mężczyznę i kobietę) na własne podobieństwo. W siódmy dzień Bóg odpoczywał, pobłogosławił ten dzień i uczynił go świętym. Inny opis stworzenia człowieka mówi o tym, że mężczyzna został stworzony z prochu, a kobieta z żebra mężczyzny. Pierwszymi ludźmi na ziemi byli Adam i Ewa. Ludzie nie cieszyli się długo pobytem w raju. Do ich wygnania przyczynił się wąż, który był wcieleniem szatana. Skusił on Ewę do skosztowania jabłka pod pretekstem poznania tajemnic Boga. Ewa zerwała owoc i dała również Adamowi. Wtedy dostrzegli, że są nadzy i zakryli się listkami figowymi, a następnie skryli się przed Bogiem słysząc jego kroki. Wtedy Bóg zorientował się, że ludzie zjedli zakazane owoce. Przeklina więc węża oraz wypędza ludzi z Edenu. Adam i Ewa mieli dwóch synów: Kaina i Abla. Gdy obaj składali ofiarę, Bóg wolał tę złożoną przez Abla. Zdenerwowało to Kaina i gdy byli sami na polu, zabił on brata. Bóg ukarał Kaina tym, że jego ziemia przestała dawać plony, a on tułał się po świecie. Został również naznaczony tak, by nikt go nie zabił. Bóg zdenerwował się zepsuciem moralnym ludzkości, więc postanowił ocalić przed śmiercią jedynie bojaźliwego i pobożnego Noego i jego rodzinę. Zlecił więc Noemu zbudowanie łodzi, na którą zabierze całą swoją rodzinę oraz po parze zwierząt z każdego gatunku. Potop miał trwać 40 dni i 40 nocy. Na znak tego, że wody opadły, gołębica przyniosła Noemu gałązkę oliwną. Był także czas, że ludzie posługiwali się jednym, wspólnym językiem. Chcieli oni jednak pokazać swoją wielkość i postanowili wybudować wieżę prowadzącą prosto do nieba. Był to bunt przeciwko Bogu spowodowany pychą. Bóg pomieszał więc ludzkie języki, by nie mogli się oni porozumiewać przy budowie. Wieża nie została ukończona. Szczególną rolę w Księdze rodzaju odgrywa także postać Abrahama, który zmienił swe imię z Abrama w taki sposób, by oznaczało ono ojca wszystkich narodów. Był to element przymierza z Bogiem, którego uwieńczeniem stało się obrzezanie. Bóg obiecał Abrahamowi, że obdarzy go potomstwem. Tak też się stało, bo Sara urodziła mu syna, Izaaka, jednakże musiał on przejść próbę. Miał bowiem złożyć Izaaka w ofierze. Gdy jednak Bóg przekonał się, że Abraham jest mu wierny i oddany, darował życie Izaakowi, a Abrahamowi obiecał liczne potomstwo. W Księdze Rodzaju opisana jest także walka Jakuba z Aniołem. W trakcie walki Jakub pragnął, aby jego przeciwnik go pobłogosławił, wtedy Anioł powiedział: „Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś”. Jakub pragnął poznać także imię Anioła, lecz ten nie chciał go wyjawić. Ruszył więc Jakub dalej, utykając na nogę, gdyż przeciwnik wywichnął mu ją w stawie biodrowym. Interpretacja Księga Rodzaju jest pierwszą księgą znajdującą się w Starym Testamencie. W Księdze Rodzaju widoczna jest kosmogonia, czyli nauka o początkach świata w odniesieniu do konstrukcji wszechświata. Ukazany jest opis stworzenia czegoś z niczego – tak jest w przypadku stworzenia świata oraz pierwszego opisu stworzenia człowieka. Natomiast jeśli chodzi o drugi opis, to jest to przykład stwarzania człowieka z dostępnych materiałów: prochu i żebra. Ludzie jednak nie docenili daru życia w Edenie i dopuścili się grzechu pierworodnego, który naznaczył wszystkie kolejne pokolenia i wiązał się też z karą Boską – wygnaniem z raju. Grzech i kara ciążyły także na dzieciach pierwszych ludzi – na Kainie i Ablu. Kain bowiem zabił swego brata, przez co dopuścił się pierwszej bratobójczej zbrodni opisanej w Starym Testamencie. Wiązało się to także z karą – wygnaniem oraz naznaczeniem zbrodnią. Nie ma zatem zbrodni bez kary. Za grzechy ukarani zostają także ludzie, którzy dopuścili się rozpusty, gdyż Bóg sprowadził na nich potop. Ta sytuacja wiąże się także z nagrodą dla jedynego sprawiedliwego – Noego, który ocalał dzięki ingerencji Boskiej. Motyw kary pojawia się także w opowieści o wieży Babel, gdyż ludzie zostają ukarani za swą pychę i zuchwalstwo. Opis biblijnej wieży Babel stanowi także wyjaśnienie różnorodności języków, którymi posługują się ludzie. Księga Rodzaju opisuje także losy Abrahama, którego wiara była tak duża, ze gotów był poświęcić życie swego jedynego, długo wyczekiwanego syna, dla Boga. Jego wierność łączy się zatem z cierpieniem, które jednak zostaje nagrodzone ocaleniem Izaaka oraz obietnicą licznego potomstwa. Rozwiń więcej

Przeczytajmy razem całe Pismo Święte! UWAGA WYZWANIE i to życiodajne!Codziennie razem czytamy 1 rozdział życiodajnego SŁOWA BOGA. Dołącz do nas! Razem przec Pierwsza część pytania w tytule tego artykułu może wydawać się oczywistym obszarem polemiki. Pojawiło się przecież wiele artykułów, książek i filmów dokumentalnych zatytułowanych „Kto napisał Biblię?”. W każdym współczesnym komentarzu do dowolnej księgi biblijnej sporo miejsca poświęca się omówieniu jej autorstwa. We wstępach do Starego i Nowego Testamentu, w szczególności przy tym ostatnim, dużą część tekstu zajmują teorie na temat autorstwa różnych tekstów. Poza zwykłym poszukiwaniem tożsamości autora, teksty Starego Testamentu są często dzielone na rozmaite dokumenty źródłowe, z różnymi autorami przypisanymi poszczególnym fragmentom lub warstwom tekstu. W sporach między liberalnymi i fundamentalistycznymi protestantami końca XIX i XX wieku, autorstwo Tory czy Pięcioksięgu stało się wręcz znakiem używanym do określenia, po której stronie tego podziału ktoś się znajduje. Dyskusje o św. Pawle muszą obowiązkowo wziąć pod uwagę, czy cytowany materiał pochodzi z siedmiu listów „bezspornych”, czy z jednego z innych listów, który jest „mniej Pawłowy”. Bardziej sceptyczni uczeni powiedzą nawet bezceremonialnie, że cztery ewangelie są „anonimowe” lub że były na początku „rozpowszechniane anonimowo”, zanim otrzymały swoje nazwy, a więc przypisanie autorom. W niektórych przypadkach ci sceptyczni uczeni będą nawet próbować przywoływać Ojców Kościoła i innych wczesnochrześcijańskich pisarzy, aby ich słowami argumentować, że autorstwo niektórych tekstów biblijnych było kwestionowane już we wczesnym Kościele. Dlatego ważne jest pytanie postawione w drugiej części tytułu tego artykułu. Dlaczego właśnie ta kwestia - kto napisał poszczególne księgi Biblii - stała się takim polem bitwy? Co byłoby na drugiej szali wagi, jeśli Mojżesz nie napisał Tory lub jeśli św. Paweł nie napisał Listu do Hebrajczyków? Dlaczego niektórzy uczeni zaprzeczają tym atrybucjom, podczas gdy inni tak stanowczo je potwierdzają? Na wstępie należy zauważyć, że istnieje obszerna literatura biblijna, zwłaszcza literatura biblijna starotestamentowa, do której nie ma przypisanych autorów. Nie mamy pojęcia na przykład, kto napisał znaczące fragmenty Księgi Daniela. Fragmenty księgi są napisane w pierwszej osobie i dlatego teoretycznie można je przypisać samemu Danielowi, ale inne obszerne fragmenty są napisane w trzeciej osobie, co oznacza, że zostały napisane przez osobę trzecią. Księga Izajasza, chociaż opisuje proroctwa Izajasza, nie twierdzi, że została spisana przez samego Izajasza. W księdze Izajasza jest powiedziane, że uczniowie Izajasza zachowali jego proroctwa, co sugeruje, że zostały one spisane po jego śmierci [Iz 8:16n]. Materiały z Jozuego, Sędziów, 1 i 2 Księgi Samuela oraz 1 i 2 Królów dają wyraźne oznaki, że zostały one napisane tą samą ręką, a przynajmniej zostały zredagowane do obecnej formy przez jedną osobę. Czasami, w różnych tradycjach, przypisywano to Samuelowi. Dwie związane z tym kwestie są problematyczne. Po pierwsze, prorok Samuel umiera w 1 Sm 25, a materiał od 2 Sm do 2 Krl toczy się w latach po jego śmierci. Po drugie, w greckiej tradycji Starego Testamentu księgi te są zatytułowane 1-4 Królestwa i nie noszą imienia Samuela. Wiele Psalmów nie jest przypisywanych żadnemu konkretnemu autorowi. Brak dokładnych informacji, kiedy lub przez kogo teksty te zostały spisane w ich obecnej formie, nie stanowi żadnej trudności w autorytatywnym statusie kanonicznym, jaki mają od wieków. Należy również zauważyć, że istnieją znaczne partie tekstów, których autorstwa nikt nie kwestionuje. Istnieje siedem listów, co do których wszyscy badacze zgadzają się, że zostały napisane przez św. Pawła. Nie ma poważnych wątpliwości, że Księga Syracha została napisana przez Jezusa, Syna Syracha. Bardzo mało czasu poświęca się argumentowaniu, że części Przysłów, przypisywane poszczególnym nauczycielom mądrości, są wytworem tradycji związanych z tymi nauczycielami. Jednak to, że o tych i innych podobnych tekstach toczy się tak mało dyskusji, jest odkrywcze w odniesieniu do rozpatrywanego zagadnienia. W te teksty zazwyczaj nie wątpi się, ponieważ nie ma powodu, by w nie wątpić. Można by zastosować prosty, systematyczny sceptycyzm i upierać się, że nie ma sposobu, aby wiedzieć na pewno, kto napisał którykolwiek z tekstów biblijnych. Nie robi tego jednak żaden poważny uczony. Oznacza to, że gdy kwestionuje się autorstwo danego tekstu, to dlatego, że istnieje powód, by je kwestionować. Jakie zatem są te powody? Jeden z najwcześniejszych przykładów kwestionowania autorstwa księgi pochodzi od historyka Kościoła, Euzebiusza z Cezarei. Euzebiusz przyjął cztery Ewangelie jako autorytatywne Pismo Święte, tak jak czynił to w jego czasach Kościół przez ponad dwa stulecia. Ponadto przyjął, że co najmniej 1 List Jana został napisany przez tego samego autora, co Ewangelia św. Jana. Z drugiej strony, jak wielu na Wschodzie w IV wieku, odrzucił on Księgę Apokalipsy. To sprawiało mu trudność, gdyż miał zwyczaj cytować świadectwa Ojców II wieku, w szczególności św. Ireneusza, dotyczące apostolskiego autorstwa Ewangelii św. Jana i Pierwszego Listu. Jednak w tym świadectwie znajdowała się również Apokalipsa. Otwarcie wyraża tę trudność i opisuje, jak - poprzez uważną lekturę cytatu z dzieł Papiasza - znalazł rozwiązanie. Ten cytat istnieje dzisiaj tylko w formie przywoływanej przez Euzebiusza. Podaje on dwie różne listy osób, które napotkał Papiasz; jedna z nich zawiera św. Jana syna Zebedeusza, a druga wymienia „Jana Prezbitera”. Chociaż wydaje się, że typowe dla Papiasza i innych autorów z końca I wieku było odnoszenie się do apostołów jako prezbiterów lub „starszych”, Euzebiusz teoretyzuje, że w rzeczywistości jest to inna osoba i że to ta druga osoba napisała Apokalipsę, sugerując, że św. Ireneusz i Justyn byli po prostu zdezorientowani (Ecc Hist Kwestionując apostolskie autorstwo Apokalipsy, wymyślając „Jana Starszego”, Euzebiusz starał się unieważnić jej autorytet. W podobny sposób rozpoczęło się kwestionowanie Mojżeszowego pochodzenia Pięcioksięgu. Chociaż jasne jest, że Tora, jaką obecnie posiadamy, przeszła długą historię tłumaczenia i redagowania, to, że powstała w okresie Mojżeszowym, zostało po raz pierwszy zakwestionowane w XVI wieku. To kwestionowanie nie wynikało z kwestii językowych czy tekstowych, ani nawet z odkryć archeologicznych, ale raczej z wrażenia, że w szczególności narracje pierwszych 11 rozdziałów Księgi Rodzaju oraz historia Paschy i Wyjścia z Egiptu obrażają nowo odkryte „naukowe” spojrzenie. Pragnienie zmarginalizowania Tory i całego Starego Testamentu było dodatkowo podsycane przez stulecia europejskiego antysemityzmu. Aby nadać starożytny charakter krytyce autorstwa Pięcioksięgu, skierowano się do świadectw św. Hieronima, w szczególności do odręcznego komentarza zawartego w jego Przeciw Helwidiuszowi. Hieronim wspomina mimochodem, że są tacy, którzy wierzą, że Mojżesz po prostu napisał Pięcioksiąg, i tacy, którzy wierzą, że Ezdrasz był jego instauratus. Ten łaciński termin został przetłumaczony w czasach nowożytnych z jego późniejszym znaczeniem „redaktora” i stał się podstawą dziesiątek teorii dotyczących tego, że Pięcioksiąg był albo pisany hurtowo, albo skompilowany przez Ezdrasza z całego szeregu różnych źródeł w okresie po niewoli babilońskiej. W rzeczywistości jednak instauratus użyty tutaj przez św. Hieronima odnosi się do tego, który odnawia dzieło. Odnosi się tu nie do autorstwa księgi, ale do tradycji, jak zapisano w 4 Ezd i innych tekstach, że gdy zburzono Świątynię w Jerozolimie, sama Tora została zniszczona, ale potem została w cudowny sposób przepisana przez Ezdrasza. Podobne podejście zastosowano do dokumentów Nowego Testamentu. Różni uczeni dokonywali rekonstrukcji historii chrześcijaństwa z I i początku II wieku, bez żadnych źródeł pierwotnych poza tekstami biblijnymi, a następnie w oparciu o swój pogląd na rozwój idei religijnych dokonywali różnej datacji tekstów. Idąc dalej, ponieważ Ewangelia św. Mateusza czy listy pasterskie św. Pawła mają „wysoce rozwinięty” pogląd na Kościół i jego hierarchiczne przywództwo, musiały więc zostać one napisane za późno, aby żyli jeszcze przypisywani im autorzy. „Musiały” opiera się jednak wyłącznie na konieczności dopasowania dowodów do danej teorii, a nie odwrotnie. Prowadzi to u uczonych do co najmniej błędnego rozumienia tematu autorstwa. Naszym jedynym źródłem zrozumienia „w co wierzył św. Paweł” są jego listy, a jednak jeżeli niektóre listy uczą pewnych rzeczy, w które "św. Paweł nie mógł wierzyć", to nie mogą być one Pawłowymi. Odpowiedź na wszystkie te argumenty znajduje się w identyfikacji problematycznych założeń, na których się opierają. Po pierwsze, należy zdefiniować pojęcie „autorstwa” w odniesieniu do tekstów Pisma Świętego. Co to znaczy, że na przykład św. Paweł napisał List do Rzymian? Nie oznacza to, że wziął do ręki papirus i rysik, i napisał list do Kościoła w Rzymie. W jego listach są miejsca [por. Ga 6,11], w których św. Paweł stwierdza, że pisze własną ręką, dużymi literami, co oznacza, że reszta jego listów została napisana inną ręką. W przypadku Rzymian, prawdziwym autorem listu jest Tercjusz [Rz 16,22]. Odzwierciedla to typowy proces korzystania ze skryby lub sekretarza do komponowania listów. Św. Paweł przedyktowałby tekst listu Tercjuszowi, który spisałby go, wprowadzając poprawki gramatyczne i dopracowując styl pisany. Św. Paweł zapoznałby się wtedy z listem i wprowadził wszelkie poprawki. Po dokonaniu korekty, list zostałby doręczony przez osobę, która publicznie przeczytałaby list na głos i byłaby przygotowana do udzielenia odpowiedzi na pytania adresata, dotyczące jego treści. Tak było z pewnością w przypadku listów takich, jak Galacjan, Rzymian, 1 Tesaloniczan, 1 Koryntian i być może innych. Inne listy na przykład wymieniają św. Tymoteusza jako współautora [Kol 1,1; Flp 1,1]. Istnieją solidne dowody na to, że nasz 2 List do Koryntian to w rzeczywistości co najmniej dwa listy św. Pawła do Kościoła w Koryncie (istnieją mocne powody, by sądzić, że napisał co najmniej 4), które zostały zebrane w jedną księgę. Wszystkie listy św. Pawła, łącznie z listem do Hebrajczyków, zostały zebrane jako zbiór ok. 100 roku naszej ery i krążyły w tej zredagowanej kolekcji. Wskazuje to, że chociaż cały korpus Pawła autentycznie odzwierciedla nauczanie Apostoła, istniały różnorodne relacje między samym św. Pawłem a tekstem, jaki obecnie posiadamy w Piśmie kanonicznym. Fakt ten nie jest tajemnicą, więc debatowanie nad szczegółami tej relacji nie podważa autorytetu danego tekstu. Co więcej, wszystkie te argumenty dotyczące autorstwa zakładają, że jakikolwiek rozdźwięk między tekstem pisanym, a źródłem nauczania zawartego w tekście, implikuje naruszenie łańcucha autorytetu. Zakłada, że na przykład władza nauczycielska została powierzona osobie św. Pawła, osobie Mojżesza lub osobie proroka Izajasza tak, że gdyby teksty pisane zostały ułożone lub skompilowane przez uczniów tych postaci po ich śmierć, byłyby one w jakiś sposób mniej autorytatywne, niż gdyby zostały „napisane” przez tę osobę samodzielnie. Oczywistą wadą tego założenia, z chrześcijańskiego punktu widzenia, jest to, że wszystko, co wiemy o słowach i czynach Jezusa Chrystusa, zostało spisane przez Jego uczniów i apostołów już po Jego śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. Ten fakt nie czyni nauk Chrystusa mniej autorytatywnymi. Istnieją inne listy, o których wiadomo, że zostały napisane przez św. Pawła, w tym jeden do Laodycejczyków i te wcześniejsze do Koryntian, których nie ma w Nowym Testamencie. Kościół nigdy nie odczuwał potrzeby szukania tych tekstów ani nie miał wrażenia, że w jakiś sposób korpus Pawła jest bez nich niekompletny. Dzieje się tak, ponieważ autorytet pism świętych zawarty jest w samych tekstach, a nie w (w wielu przypadkach anonimowych) autorach, redaktorach czy kopistach. Wszystkie pisma święte przemawiają z autorytetem samego Chrystusa [Mt 22,31; 2 Tm 3,16], chociaż wypowiadane są przez ludzi w różnych czasach i miejscach [2 P 1,21]. o. Stephen De Young za: The Whole Counsel Blog fotografia: jarek / Biblia to nie tylko księga religijna, lecz także zbiór utworów o wysokim poziomie artyzmu. Z pewnością należy do nich Księga Psalmów. Streszczenie wraz z opraco ^{Autor artykułu: Michael Jones Rozdział 1 Księgi Rodzaju, jeden z najbardziej kontrowersyjnych fragmentów, jakie kiedykolwiek napisał człowiek. Wielu zastanawiało się nad tym tekstem. Co on znaczy? Dlaczego został napisany i co autor miał zamiar powiedzieć? Ale jeśli mamy być ze sobą szczerzy, jeśli chcemy wiedzieć, co komunikuje ten tekst, musimy spróbować zrozumieć go w oryginalnej kulturze i języku. Jak dotąd zaproponowano mnóstwo interpretacji, aby spróbować wyjaśnić, co mówi Księga Rodzaju 1, a ja nie udaję, że robię tutaj cokolwiek innego. Jednak wydaje mi się, że wielu w przeszłości nie brało pod uwagę kontekstu kulturowego podczas czytania Księgi Rodzaju, a to niejednego doprowadziło do prób interpretacji tekstu przez ich własne kulturowe soczewki. To naprawdę nie jest uczciwa ocena tekstu. Nieustannie próbujemy wcisnąć Księgę Rodzaju do naszych norm kulturowych, w rzeczywistości jednak kultura świata biblijnego była pod wieloma względami inna niż nasza. Właściwości Czy Funkcja Pierwsze założenie, jakie mamy, to nasze zrozumienie tego, czym coś jest lub co sprawia, że coś jest czymś. Wydaje się to tak intuicyjne, że prawie nie kwestionujemy, że inna kultura mogłaby spojrzeć na to inaczej, jednakże dowody wskazują, że jest całkiem przeciwnie. Kiedy opisujemy, czym coś jest, zaczynamy od opisu jego właściwości, ale na starożytnym Bliskim Wschodzie coś istniało, jeśli miało jakąś funkcję. To, w jaki sposób starożytni opisaliby coś, to opisaliby to poprzez funkcję, jaką ta rzecz posiadała, czy też inaczej, do czego służyła. Jak mówi badacz John Walton: „…ludzie w starożytnym świecie wierzyli, że coś istnieje nie ze względu na swoje właściwości materialne, ale z racji pełnienia funkcji w uporządkowanym systemie… W tego rodzaju funkcjonalnej ontologii słońce nie istnieje ze względu na swoje właściwości materialne, ani nawet z powodu swojej funkcji jako płonącej kuli gazu. Raczej istnieje ze względu na rolę, jaką odgrywa w swojej sferze istnienia, zwłaszcza ze względu na sposób, w jaki funkcjonuje dla ludzkości i społeczeństwa ludzkiego… W konsekwencji coś mogłoby zostać wyprodukowane fizycznie, ale nadal nie „istnieć”, jeśli nie stałoby się funkcjonalne” (strona 24 książki The Lost World of Genesis 1). Dowody na to można znaleźć w innych starożytnych tekstach z otaczających Izrael kultur. Starożytne mity o stworzeniu świata bliskowschodniego zazwyczaj zaczynają się od słowa „kiedy”, co oznacza, że historia zaczyna się w pewnym określonym momencie, a nie na początku czasu. Mity te często mówią także o bogach i ziemi wychodzących z wodnego chaosu, czym zakładają, że przed stworzeniem istniał pewien stan materii. Wydaje się, że nie ma w nich znaczenia, skąd wzięła się wcześniej istniejąca chaotyczna materia, przekazy wydają się bardziej przejmować tym, kiedy bogowie zmienili chaos w porządek. Na przykład Enuma Elisz (babiloński epos o stworzeniu świata – zaczyna się nie od stwierdzenia, które rzeczy materialne powstały, tekst jest całkowicie pozbawiony takich roszczeń. Zamiast tego skupia się na przypisywaniu ról i przekształcaniu chaosu w porządek. Zaczyna się od zauważenia, że niebiosa i ziemia nie zostały nazwane, wody nie zostały podzielone i już istnieją, nie powstały żadne pola ani mokradła, bogowie nie zostali powołani do istnienia. John Walton zwraca uwagę, że oryginalny język jest całkowicie pozbawiony materialnej kreacji, a mimo to bardzo łatwo jest nam, czytając to w naszym języku, chcieć narzucić ją tekstowi w niektórych miejscach. Jednak badacze starożytnego Bliskiego Wschodu zwracają uwagę, że nie jest to celem tekstu, na którym skupiali się autorzy. Zamiast tego celem tekstu jest wyjaśnienie kiedy bogowie zmienili chaotyczny kosmos w uporządkowany świat, w którym mogły się rozpocząć cywilizacje. Jest to opis funkcjonalnych, a nie materialnych początków. Kontekst Kulturowy Podobne motywy można znaleźć w innych starożytnych tekstach bliskowschodnich. Mając to na uwadze, musimy pamiętać, że takie jest właśnie kulturowe tło dla świata biblijnego. Jak mówi Michael Heiser: „Zdajecie sobie sprawę, że kontekstem zrozumienia Biblii nie jest protestancka reformacja, nie jest kościół rzymskokatolicki. Nie jest ewangelikalizm XX czy XXI wieku. Kontekst Starego Testamentu to kontekst, który go stworzył. Którego już nie mamy. Mamy po nim ślady. Mamy o nim wspomnienia”. Czytając tekst biblijny, musimy pamiętać o tych podstawowych kwestiach. Zrozumienie kulturowego pochodzenia starożytnej publiczności może rzucić światło na to, jak tekst był przez nią rozumiany. Jednakże, gdy Księga Rodzaju 1 jest tłumaczona na język współczesnego odbiorcy, często odbywa się to bez kontekstu kulturowego i próbuje się narzucić takie znaczenie tekstu, aby pasował do naszych kulturowych oczekiwań. To sprawia, że Księga Rodzaju 1: 1 brzmi tak, jakby wyrażała absolutny punkt wyjścia, tak jak oczekiwalibyśmy w przypadku współczesnej kultury zachodniej, jednakże hebraiści biblijni nie wydają się przekonani do takiego rozumienia. Kiedy… Michael Heiser wskazał, że hebrajskie masoreckie samogłoski i sformułowania greckiej Septuaginty nie sugerują, że Księga Rodzaju 1: 1 powinna zawierać wyrażenie „na początku”. W hebrajskim wyraźnie brakuje przedimka określonego. Tak więc pierwsze słowa Księgi Rodzaju powinny być właściwie przetłumaczone jako „kiedy”, a nie „na początku”. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się to mieć dużego znaczenia, ale ta prosta zmiana ma drastyczne konsekwencje. Po pierwsze, przekształca werset 1 w zdanie podrzędne. Zamiast czytania jako niezależnej wypowiedzi „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” czytamy: „Kiedy Bóg stworzył niebo i ziemię, ziemia była pustkowiem i chaosem”. To sprawia, że werset 1 jest zależny od wersetu 2 i teologicznie wskazuje, że kiedy Bóg pojawił się, aby stworzyć niebo i ziemię, pusta i chaotyczna ziemia już istniała. Zatem Księga Rodzaju 1 nie wskazywałaby na absolutny początek wszystkich rzeczy, ale na moment, w którym Bóg pojawił się, aby zainicjować określoną zmianę na ziemi, a mianowicie przekształcić ją ze stanu pustki i chaosu. Oczywiście kreacjoniści młodej ziemi mogą to odrzucić, wskazując, że oryginalny hebrajski nie miał punktów samogłosek, więc nie możemy tego użyć do pokazania, w jaki sposób oryginalni autorzy czytali werset 1. Jednakże argument ten można wyciągnąć z gramatyki hebrajskiej i jej użycia w innych miejscach. Początek – Czas Trwania Po pierwsze, John Sailhamer wskazał, że hebrajskie słowo oznaczające początek zazwyczaj odnosi się raczej do czasu trwania niż do absolutnego punktu w czasie. Zwraca uwagę na Księgę Hioba 8: 7, która używa tego samego języka w odniesieniu do wczesnego okresu życia Hioba oraz Księgę Jeremiasza 28: 1, gdzie odnosi się do początkowego okresu panowania Sedekiasza. W tych czasach w Judei pierwszy rok panowania króla nie rozpoczynał się od momentu wstąpienia na tron, ale później, od pierwszego dnia nowego roku następującego po wstąpieniu. Pomiędzy wstąpieniem na tron a nowym rokiem król panował w ramach okresu wstępnego. Jeremiasz w tym fragmencie odnosi się właśnie do tego wstępnego okresu panowania królów i ten sam język jest użyty w Księdze Rodzaju 1: 1, potwierdzając ideę, że werset odnosi się do czasu trwania, zamiast do absolutnego punktu początkowego. Sailhamer zauważa, że potwierdza to długi okres chaosu przed Księgą Rodzaju 1: 1, kiedy to Bóg pojawia się, przemieniając ziemię ze stanu chaosu w stan uporządkowany. Po drugie, Robert D. Holmstedt w swojej pracy doktorskiej mówi, że „…”absolutnego początku” nie można wywnioskować z gramatyki wersetu. Zamiast tego, składnia tego wersetu, oparta na dobrze potwierdzonych cechach biblijnej gramatyki hebrajskiej, mówi, że było potencjalnie wiele okresów lub etapów twórczego dzieła Boga”. Holmstedt stwierdził, że Księga Rodzaju 1: 1 ma podobną strukturę gramatyczną do innych wersetów, które są zdaniami podrzędnymi okolicznikowymi. Zdania podrzędne okolicznikowe mają charakter zależny. Innymi słowy, nie są one kompletną myślą, a to oznacza, że werset 1 Księgi Rodzaju 1 jest najprawdopodobniej zależny od wersetu 2 i nie ma w nim określonego przedimka, który oznaczałby, że powinien zaczynać się od wyrażenia „Na początku”. Po trzecie, to fakt, że Księga Rodzaju 1 jest bardziej zgodna ze starożytnymi bliskowschodnimi przekazami o początkach stworzenia. Werset 1 jest postrzegany jako zdanie podrzędne wyznaczające scenę dla tego, co następuje w wersecie 2 opisującym okoliczności, i ostatecznie dochodzi do wersetu 3, głównego przekazu. Jak mówi Ben Stanhope, ta formuła była zwyczajowym sposobem otwierania opisu stworzenia, ponieważ jest to ta sama struktura jak w tablicy Enuma Elisz, eposie Atra-Hasis, asyryjskiej tablicy Kar 4 i opisie stworzenia Adama i Ewy, rozpoczynającym się od Księgi Rodzaju 2:4. Tak więc werset 1 Księgi Rodzaju 1 należy rozumieć jako zdanie podrzędne a pierwszy akt stwórczy Boga rozpoczyna się dopiero w wersecie 3, kiedy Bóg mówi „Niech stanie się światłość!”. Księga Rodzaju 1: 1 nie sugeruje absolutnego początku czasu, ale podobnie jak inne opisy stworzenia z tamtych czasów zaczyna się od implikacji, że przed tygodniem Bożego stworzenia istniał nieznanej długości okres chaosu. Bara Następnie musimy zająć się hebrajskim słowem ברא (czyt. bara), które zwykle tłumaczymy jako tworzenie. Jeśli Księga Rodzaju 1:1 jest zdaniem podrzędnym, a nie pierwszym aktem stwórczym, oznaczałoby to, że Bóg pojawia się, gdy ziemia jest pustkowiem i chaosem. Dlaczego więc werset 1 mówi, że Bóg stworzył niebiosa i ziemię, kiedy pusta i chaotyczna ziemia już istniała? John Walton zauważa, że słowo bara niekoniecznie odnosi się do stworzenia, tak jak je rozumiemy, w kategoriach wytwarzania materii, ale jest lepiej rozumiane w kategoriach przypisywania funkcji lub nadawania boskich celów. Jak zauważyliśmy wcześniej, jest bardzo prawdopodobne, że starożytni ludzie uważali, iż istnienie czegoś zależy od jego funkcji, nawet jeśli mogło istnieć wcześniej w jakiejś chaotycznej materialnej formie. Nazwanie czegoś i przypisanie mu jakiejś funkcji przywoływało to coś do istnienia w uporządkowanym systemie. Kenneth Matthews zauważa, że bara odnosi się do wprowadzania nowej czynności przez Boga, a niekoniecznie nowej rzeczy (128-129). Przykłady, które to pokazują, to miejsca takie jak Psalm 51, gdzie jest napisane: Serce czyste stwórz we mnie. Nie chodzi o to, aby prosić o nowe serce jako nowy organ, ale o to, aby Bóg przypisał naszym pragnieniom nową funkcję. Izajasz 57:19 mówi o Bogu wywołującym dziękczynienie na wargach Izraela, a cały kontekst dotyczy tego, że Bóg przemienia żałobników Izraela, a nie tworzy ich z niczego. Izajasz 65 odnosi się do Jerozolimy wyznaczonej przez Boga jako miejsce wesela. Są miejsca, w których bara może oznaczać produkcję materii, ale nie jest to konieczne. Na przykład Księga Rodzaju 5: 2 ponownie odnosi się do tego, jak Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę, ale Walton zauważa, że składnia hebraiczna bardziej odnosi się do przypisania im ról mężczyzny i kobiety w związku małżeńskim, niekoniecznie jako materialnym stworzeniu. Tak więc, chociaż słowo bara może czasami odnosić się do wytwarzania materii z niczego, niekoniecznie tak powinno być czytane w każdym miejscu w pismach hebrajskich, a wręcz w niektórych miejscach powinno być czytane jako przypisywanie funkcji. W świetle tego, Księga Rodzaju 1: 1 wydaje się bardziej mówić o tym, jak Bóg nazywa lub powierza funkcje niebiosom i ziemi, podobnie jak otwarcie w Enuma Elish, kiedy rzeczy nie zostały jeszcze nazwane. W związku z tym spostrzeżeniem, że werset 1 jest zdaniem podrzędnym i może oznaczać, że Bóg pojawił się, aby stworzyć niebiosa i ziemię, kiedy ziemia już istniała jako pustkowie i chaos, można rozumieć, że wszystko co autor mówi, to to, że Bóg nazywał lub przypisywał niebiosom i ziemi nowe funkcje przemieniając je z ich poprzedniego chaotycznego stanu. „Tworzenie następuje więc przez nadanie rzeczom porządku, funkcji i celu, co jest równoznaczne z nadaniem im istnienia”. (Strona 185) Tohu i Bohu W rzeczywistości pasuje to o wiele lepiej do określenia ziemi jako pusta i chaotyczna, co w języku hebrajskim brzmi tohu i bohu (תֹהוּ וָבֹהוּ). Tłumaczymy to jako pustkowie i chaos, ale tak naprawdę nie oddaje to hebrajskiego znaczenia tych słów. David Tsumura przeprowadził pełną analizę semantyczną słowa tohu i wywnioskował, że w języku hebrajskim termin ten najprawdopodobniej oznacza nieproduktywny. Bohu pojawia się w tekście hebrajskim Biblii tylko 3 razy i zawsze w połączeniu z tohu. Jednak tohu pojawia się około 20 razy. Jest używane w odniesieniu do pustyni (Księga Powtórzonego Prawa 32:10), idoli, które nic nie osiągają (1 Księga Samuela 12:21), pustkowia, na którym giną karawany (Księga Hioba 6:18), ludzi błąkających się bez celu (Psalm 107:40), opuszczonego miasta (Księga Izajasza 24:10), lub królestwa północnego po zniszczeniu przez Asyrię (Księga Jeremiasza 4:23). Kontekst użycia słowa tohu wydaje się sugerować, że odnosi się ono do bezproduktywnego stanu lub pustyni, na której nie ma produkcji ludzkiej ani też uporządkowanej cywilizacji. Tak więc Księga Rodzaju 1 wydaje się mówić, że zanim Bóg zaczął sprawiać, by ziemia funkcjonowała prawidłowo, wcześniej nie funkcjonowała wcale i była czymś w rodzaju bezproduktywnej pustyni. Przypisywanie Funkcji Wydaje się to mieć większy sens w tym, co natępnie czytamy w Księdze Rodzaju 1 – o tym jak Bóg zaczął ustanawiać określone funkcje dla wszystkich rzeczy, którym je przypisywał (bara). Na przykład w wersecie 5 Bóg nazwał światło dniem, a ciemność nocą. Dlaczego po prostu nie nazwać światła tym, czym fizycznie jest, a mianowicie światłem? Zamiast tego Bóg nadaje światłu nazwę odzwierciedlającą jego funkcję na ziemi, a mianowicie, aby było dniem, a ciemność by funkcjonowała jako noc. Czwartego dnia widzimy, że wielkie i mniejsze światła są przypisane do oznaczania pór roku, dni i lat. Ich funkcje, a nie materialne stworzenie, są tym, co wprowadza je do istnienia czy też do sfery uporządkowanego systemu. J. Richard Middleton zauważa: „Te dwa przykłady stworzeń w Ks. Rodzaju 1: 6 i 1: 14-18, których istnienie jest wyraźnie określone przez ich funkcję lub cel…” (Strona 54) D. J. A Clines, zauważa, że istnienie firmamentu jest związane z jego przeznaczeniem. W pozostałej części tekstu możemy zobaczyć podobne koncepcje. Wody mają funkcjonować jako morza. Suchy ląd pełni funkcję ziemi i służy do produkcji roślinnej. Gdy słowa Hebrajczyków zostaną właściwie zdefiniowane, w całym fragmencie możemy widzieć Boga przypisującego rzeczom właściwe funkcje i tym samym powołującego je do istnienia w swoim nowym uporządkowanym systemie. Siedem Korzystając z tej samej logiki, możemy zobaczyć, dlaczego opis stworzenia jest podzielony na siedem dni. Użycie liczby 7 było typowym kulturowym symbolem inauguracji świątyni. Budowa tabernakulum w Księdze Wyjścia 40 została ukończona w 7 etapach. Święcenia kapłańskie trwały 7 dni (Kapł. 8: 33-35). Świątynia Salomona została zbudowana w ciągu 7 lat i poświęcona Bogu podczas 7-dniowego święta w siódmym miesiącu (1 Król. 8: 2). Nawet przemówienie Salomona zostało wygłoszone w siedmiu prośbach (1 Król. 8: 31-53). Znajdujemy to również poza Biblią. Cylindry Gudei mówią o siedmiodniowym poświęceniu świątyni, a Teksty Ugaryckie mówią o Baalu, który ukończył swoją kosmiczną świątynię w siedem dni. Chodzi o to, że 7 dni z Księgi Rodzaju 1 wydaje się sprzyjać bardziej funkcjonalnemu zrozumieniu całego fragmentu. Świątynia i tabernakulum zostały zbudowane z wcześniej istniejących materiałów. Materiały zostały po prostu tak zorganizowane, aby prawidłowo funkcjonowały dla wielbienia Boga. Biorąc pod uwagę, że widzimy, że Bóg odpowiednio przypisuje funkcje kreacjom w Księdze Rodzaju 1 oraz jak będą one działać w ludzkich cywilizacjach, najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest po prostu ustalenie, że Bóg wszedł do chaotycznego wszechświata i przypisał funkcje różnym kreacjom w ramach tworzenia całego kosmosu jako swojej świątyni. Nie chodzi o tworzenie materii, ale o ustanowienie kosmosu jako Jego świątyni i odpowiednie uporządkowanie rzeczy tak, aby działały dla kultury lub społeczeństwa. John Walton podaje dobry przykład. Mówi, żeby wyobrazić sobie nieczynną restaurację, którą pewnego dnia renowatorzy zamieniają spowrotem w działającą restaurację. Wszystkie materiały już tam były, po prostu brakowało ludzi, którzy mogliby je odpowiednio wykorzystać do stworzenia biznesu. Wydaje się, że te same podstawowe idee znajdują się w Księdze Rodzaju 1. Bóg nie wytwarza nowych materiałów (kreacji), jak powszechnie zakładamy, ale po prostu ustala, w jaki sposób każdy będzie funkcjonować dla ludzkiej cywilizacji w ramach tworzonego przez Niego porządku, aby ustanowić kosmos jako Jego świątynię. Sfery zażyłości z Bogiem Jest to również widoczne w kolejności dni. Komentatorzy od lat zauważają, że 6 dni stworzenia są lustrzaną konstrukcją. W dniu 1 zostaje stworzone światło, a w dniu 4 ? światła na sklepieniu. Dzień 2 wymienia niebo i ocean, a dzień 5 opisuje znajdujące się w nich zwierzęta. To samo dotyczy dnia 3 i 6. Richard Hess zwrócił uwagę, że starożytni Hebrajczycy sugerowali, iż życie duchowe toczy się w trzech koncentrycznych sferach zażyłości z Bogiem. Przykładowo, w ten sposób widziany był obóz Izraela. W samym środku byli kapłani i tabernakulum, w następnym kręgu całe obozowisko Izraela, a na końcu w najbardziej zewnętrznym kręgu były narody pogańskie i chaotyczna pustynia. Zwierzęta zostały również podzielone na trzy grupy, zwierzęta ofiarne w wewnętrznym kręgu, następnie zwierzęta czyste dla obozu Izraela, a następnie zwierzęta nieczyste na pustyni. Wydaje się, że opis stworzenia z Księgi Rodzaju 1 używa tej samej teologii podzielonej na 6 dni stworzenia i symetrycznie podzielonej na 3 grupy. W najbardziej zewnętrznym kręgu są światła na firmamencie, potem niebo i morze i zwierzęta w nich, a na końcu w najbardziej intymnym kręgu z Bogiem są ludzie i reszta zwierząt lądowych. Innymi słowy, autor Księgi Rodzaju 1 używa 7 dni stworzenia na dwa sposoby, z których jeden jest symbolem inauguracji świątyni, po czym drugi, dzieli pracę na 6 symetrycznych dni, wyjaśniając tym, że kosmos, który jest teraz świątynią Bożą, został podzielony na trzy sfery intymności. Jak mówi John Walton: „Dni od pierwszego do trzeciego, które dotyczą trzech podstawowych funkcji kosmosu (czasu, pogody, płodności), byłyby zatem postrzegane nie tylko jako aktywujące, ale także ustanawiające kontrolne atrybuty kosmosu, podczas gdy dni od czwartego do szóstego mogą być postrzegane jako determinowanie losów czynników funkcjonalnych w kosmosie”. Podsumowując, myślę, że powinniśmy skorzystać z podpowiedzi Brandona J. O’Briena i E. Richardsa. Starożytni nie przejmowali się porządkiem chronologicznym tak bardzo, jak my, a kiedy my nieustannie próbujemy odczytywać dni 1 Księgi Rodzaju jako dosłowny porządek chronologiczny, wyrządzamy krzywdę tekstowi i ich normom kulturowym. Autor nie wydaje się pisać w dokładnym porządku chronologicznym, ale w porządku symetrycznym w formie poetyckiej. Dzień 1 i 4 mają iść razem. Dla oryginalnego autora światło pojawiające się przed słońcem byłoby równie śmieszne, jak brzmi to dla nas. Podsumowanie Przyjrzyjmy się więc temu, co ustaliliśmy do tej pory. Pierwsze wersety Księgi Rodzaju 1 wydają się sugerować nieznanej długości okres chaotycznej pustyni – bezproduktywny okres, a nie absolutny początek czasu. Bóg wkracza w ten chaotyczny stan wszechświata i zaczyna porządkować rzeczy lub przypisywać im właściwe funkcje, tak jak będą one działać dla ludzkich społeczeństw, na przykład jak słońce i księżyc będą wyznaczały pory roku i miesiące. Czyniąc to, Bóg przekształca kosmos w swoją kosmiczną świątynię, podobnie jak można zmienić nieczynną restaurację w funkcjonującą, po prostu wchodząc i właściwie używając znajdujące się w niej przedmioty. W ramach standardowej izraelickiej teologii świątynnej lub tabernakulum zostają ustanowione trzy sfery intymności (zażyłości) i proces ostatecznie kończy się odpoczynkiem Boga lub też Jego zamieszkaniem w kosmicznej świątyni. Księga Rodzaju 1 tak naprawdę nie dotyczy produkcji materii, chyba że narzucimy takie rozumienie podczas tłumaczenia na nasz język. Przekaz dotyczy raczej ustanowienia porządku w chaotycznym wszechświecie, aby społeczności ludzkie mogły się rozwijać z Bogiem w ich centrum. Aby to jeszcze bardziej potwierdzić, w Księdze Jeremiasza znajduje się interesujący fragment, który używa bardzo podobnego języka, i sugeruje, że w tym fragmencie miało miejsce odwrócenie Księgi Rodzaju 1. Księga Jeremiasza 4: 23-26 jest opisem tego, co stało się z północnym królestwem Izraela po przejęciu władzy przez Asyryjczyków i jest ostrzeżeniem dla Judei, że wkrótce spotka ten sam los, jeśli się nie opamiętają. Jednak fragment ten mówi o czymś odwrotnym niż to, co dzieje się w Księdze Rodzaju 1. Izrael jest teraz pustkowiem i chaosem, tohu i bohu. Nie ma teraz światła, nie ma człowieka, ptaków w powietrzu ani roślinności, która dawałaby owoce. Gdyby Księga Rodzaju 1 dotyczyła materialnego stworzenia wszystkich rzeczy, powinniśmy oczekiwać takiego samego języka, ale w odwrotnym procesie, w Jeremiaszu, czyli rozpadu materiałów, o których mowa w K. Rodzaju. Jednak czytając, że Asyria podbiła Izrael i deportowała wszystkie elity, nie uważamy, że struktura czasoprzestrzeni została rozerwana, a ziemia Izraela zniknęła. Zamiast tego rozumiemy, że królestwo zmieniło się z produktywnego, funkcjonującego społeczeństwa w chaotyczną krainę. Światło słoneczne nie przestało, dosłownie, świecić w tym regionie, było to tylko częścią kulturowego wyrażenia, że królestwo przeszło z uporządkowanego społeczeństwa w nieporządek. A zatem odwrotność tej sytuacji, którą widzimy w Księdze Rodzaju 1, sugerowałaby jedynie, że Bóg przemienił nieuporządkowany kosmos i uporządkował go w funkcjonującą świątynię dla siebie i ludzi w nim zamieszkujących, a nie początek całej materii, jaką znamy. Tym, którzy mogą być zaniepokojeni myślą, że Księga Rodzaju 1 nie dotyczy materialnego stworzenia wszystkich rzeczy, przypomnę, że w Nowym Testamencie są jasne wersety, które potwierdzają, że Bóg jest stwórcą wszystkich rzeczy w sensie materialnym, a te pytania zadawali już pisarze w świecie po arystotelesowskim. Nie o to chodziło jednak hebrajskim autorom, gdyż nie przejmowali się oni takimi pytaniami. Starożytne bliskowschodnie i egipskie opisy stworzenia nie przejmowały się tym, skąd się wzięła materia, przestrzeń i czas. Wszystkie one rozpoczynają się z założeniem, że te rzeczy już istniały w jakimś tam chaotycznym stanie. Starożytni byli bardziej zainteresowani kwestiami porządku, celu i funkcji. To co opisywali w swoich pismach to to, „kiedy Bóg lub bogowie wzięli chaotyczne wody i przekształcili je w uporządkowany system, w którym teraz żyjemy.” Kiedy próbujemy narzucić materialistyczne zrozumienie na Księgę Rodzaju 1, naprawdę wyrządzamy temu tekstowi krzywdę. Powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby tekst przemówił sam za siebie, zamiast narzucać mu to, czego oczekujemy lub chcemy, aby mówił. Rzeczywistość jest taka, że pytania naukowe, które dzisiaj zadajemy, nie były w umysłach Starożytnych i nie ma powodu, aby czytać je w tekście lub zakładać, że teorie naukowe, które znamy dzisiaj, są sprzeczne z Księgą Rodzaju 1. Źródła: John Walton – The Lost World of Genesis 1 Michael Heiser lecture: John Sailhamer – Genesis Unbound Robert D. Holmstedt – Ben Stanhope video: Kenneth A. Matthew – The New American Commentary: Genesis 1:1 – Genesis 11:26 T. Desmond Alexander & David W. Baker – The Dictionary of the Old Testament: Pentateuch John Walton – Ancient Near Eastern Thought and The Old Testament, Second Edition David Tsumura – Creation and Destruction J. Richard Middleton – The Liberating Image D. J. A. Clines – The Image of God in Man Richard S. Hess – Israelite Religions E. Randolph Richards & Brandon J. O’Brien – Misreading Scripture with Western Eyes Artykuł ten został przetłumaczony z języka angielskiego ze skryptu do wideo dostępnego na YouTube pod linkiem: Michael Jones jest założycielem i dyrektorem organizacji non-profit ?Inspiring Philosophy?(Inspirująca Filozofia) i zajmuje się głównie badaniami z zakresu filozofii, historii i nauki, aby odpowiedzieć na głębokie filozoficzne pytania dotyczące wszechświata i naszego indywidualnego postrzegania życia. Opublikował mnóstwo prac badawczych na swoim kanale YouTube ?Inspiring Philosophy?, w których zbiera i analizuje dane oraz udostępnia je w formie zrozumiałej dla wszystkich zainteresowanych, aby każdy mógł wyciągnąć rozsądne wnioski z różnych filozoficznych dylematów. Niektóre z jego najbardziej godnych uwagi prac obejmują prezentowane przez niego badania nad mechaniką kwantową i jej wskazaniem na teistyczny światopogląd, serię filmów o Księdze Rodzaju 1-11, obronę zmartwychwstania Jezusa oraz filmy dotyczące problemu zła i piekła. Strona YouTube} Biblia Jakuba Wujka. Biblia to jest Księgi Starego y Nowego Przymierza według Łacińskiego przekładu starego, w kościele powszechnym przyjętego, na Polski ięzyk z nowu z pilnością przełożone, z dokładaniem textu Żydowskiego y Greckiego, y z wykładem Katholickim, trudnieyszych miejsc, do obrony wiary swiętej powszechnej przeciw Księga Rodzaju inaczej zwana Genesis to pierwsza księga Biblii. Opisuje stworzenie świata, człowieka, wskazuje przyczyny grzechu pierworodnego, zbrodnię Kaina, potop, dzieje Abrahama i jego rodziny. Główne postaci tej księgi to: Adam i Ewa, Kain i Abel, Noe, Abraham i Sara, Lot, Izaak i Rebeka, Jakub i Ezaw, Rachela i Lea, Józef i jego bracia (dwunastu synów Jakuba; Izraela, od których wywodzi się dwanaście pokoleń Izraela). Wydarzenia z Księgi Rodzaju dzieją się na Środkowym (Bliskim) Wschodzie: w Mezopotamii (Iran, Irak), na obecnym terytorium Izraela, Jordanii Libanu i Egiptu, rozpoczynają się przed rokiem 2000 przed Chrystusem, a kończą się około roku 1650 przed Chrystusem. Pierwsza z dwóch części Księgi Rodzaju rozpoczyna się słowami „Na początku...” i rzeczywiście jest ona wstępem do całej historii człowieka na ziemi. Pierwsze rozdziały zawierające chrześcijański mit o powstaniu świata i człowieka. Po tym jak pierwsi rodzice sprzeciwili się Bogu i spożyli owoc z drzewa poznania dobra i zła, Stwórca zapowiada wężowi:Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu Bóg, zwracając się już do Adama i Ewy, mówi o ciężkim życiu, jakie odtąd będzie pędził człowiek na ziemi. Tu znajdujemy wytłumaczenie bólu, jaki musi znosić kobieta w czasie porodu, wstydu, który odczuwa nagi człowiek, trudu, z jakim człowiek musi zdobywać pożywienie. Obok pierwszego – sześciodniowego - opisu stworzenia świata, zamieszczony tu został również drugi opis stworzenia, bardziej archaiczny, bliższy tradycjom Bliskiego Wschodu. W tym przekazie Bóg najpierw lepi człowieka z prochu ziemi, a dopiero potem stwarza dla niego ogród w Edenie. Powoduje, że człowiek zapada w sen i z jego żebra czyni kobietę. Bóg w Księdze Rodzaju to przede wszystkim Stwórca, który stwarza ex nihil (z niczego) świat mocą swego słowa i zaangażowania, a więc świat i człowiek to boskie dzieła. Właśnie w tym miejscu doszukujemy się uzasadnienia dla poszanowania życia ludzkiego, życia jako daru, który nie należy do człowieka. Jednak mimo tego, że człowiek i ofiarowany mu świat są dziełami Boga, nad którymi ma on pełną władzę, to jednocześnie są to dzieła posiadające pełną autonomię. Człowiekowi zostaje ofiarowana wolna wola, a więc możliwość decydowania o sobie. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij 4Nj5X.

2o3q8fb933.pages.dev/91

2o3q8fb933.pages.dev/79

2o3q8fb933.pages.dev/4

2o3q8fb933.pages.dev/64

2o3q8fb933.pages.dev/79

2o3q8fb933.pages.dev/43

2o3q8fb933.pages.dev/60

2o3q8fb933.pages.dev/89

księga rodzaju kto napisał